Kohulan Online (கோகுலன் ஆன்லைன்)

 இரவு முழுதும் நான் விழித்திட வெண்ணிலவும் உதித்திடுமோ?  கண் இமைகளை வருடும் காற்றும் கதைகள் பல கூறிடுமோ? உணர்வை வாட்டிடும் காதலும் உயிரை உறையச் செய்திடுமோ?  என் மௌனத்தை சிதறச் செய்த உன் குரல் இன்று மந்திரமாகிடுமோ? உன் விரல் தொட்டு இடை பிடித்து முத்தமிட ஆசைதான்,  கண் திறந்திருந்து கனவுகளை பருகிட ஆசைதான், என் மனம் விற்று உன் காதலை வாங்கிட ஆசைதான்,  மண் உலகம் விட்டு விண்ணுலகம் பறந்திட ஆசைதான்... மகரந்தம் கூடிய மலர்களாய் மாறி,  உன் கூந்தலுக்குள் மணந்திட வேண்டும்... மலர்கள் கூடிய மலர்மாலைகள் சூடி,  உன் கரம்பற்றி மணந்திடும் நாளும் வேண்டும்... காலம் மாறிடும் கவலைகள் விரைந்தோடும்,  விழிகளின் ஈரமும் விடைகண்டு அகன்றிடும, என் தேகமும் உன் மடியில் சரணடையும்,  நம் உயிரும் ஓர் உணர்வால் இணைந்திடும்... ~அன்புடன் உன் கோகுலன்.

காதலே என் காதிலே உன் காதலை நீ சொல்லிவிடு...  பூவாசமே என் சுவாசமே உயிர் காதலை நீ கிள்ளிவிடு.. தென்றலே என் நெஞ்சிலே உன் நினைவுகளை நீ உருக்கிவிடு..  மாலையில் ஒரு மாலையாய் உன் மார்புக்குள் எனை ஒளித்துவிடு.. காதலின் மடமைக்குள் மூழ்கி மடிந்தேன்,  கடவுளின் பெயரையும் உணர மறுத்தேன், காவியமாய் புது கவிதை வடித்தேன்,  கானகத்துள் கண் இழந்து தவித்தேன்... மரங்கொத்தியே மனதை கொத்தி விட்டாய்,  துளை இட்டதும் தூரத்தில் மறைந்து விட்டாய், காலம் ஓடுது கவலையும் கூடுது,  கலங்கரையாய் இருந்தவள் களைந்து விட்டாள் ... என் மாதங்கள் உன் நாதத்தால் நிறைகிறது,  விடை தேடிட விடுகதைகள் மறுத்திடுது, காற்றிலே உன் வாசமும் இன்று,  என்னை கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் கொன்று அழிக்கிறது... ~அன்புடன் கோகுலன்.

பார்ப்பவரை சிலையாக்கிடும் உந்தன் கண்கள், தென்றலையும் வருடிடும் உந்தன் கூந்தல், ஒரு கணம் ருசி பார்க்க தூண்டும் உந்தன் இதழ்களையும், மறக்காது எந்தன் நெஞ்சம், உயிருள்ளவரை... உணர்வுள்ளவரை... புல்லின் நுனியில் தவழ்ந்திடும் உந்தன் கால்கள், பஞ்சில் நெய்தது போன்ற உந்தன் கைகள், பளிங்கில் வார்த்தது போன்ற உந்தன் மேனியையும், விட்டு விலகாதடி எந்தன் நிழழும், உயிருள்ளவரை... உணர்வுள்ளவரை... பேசாமல் எரித்திடும் உந்தன் கோபம், உன் வார்த்தைக்காக ஏங்கிடச்செய்யும் உந்தன் மௌனம், பயத்துள் மூழ்கிக்கிடக்கும் உந்தன் மதியையும், வெறுக்கிறேன் நான் தினமும், உயிருள்ளவரை... உணர்வுள்ளவரை... என் கனவுகளை நிரப்பிடும் உந்தன் நினைவுகளையும், என் கண்களை கலங்கிடச்செய்யும் உந்தன் வார்த்தைகளையும், என்னை நான் வெறுத்திடச் செய்த நம் காதலாலும், தவிக்கிறேன் ஒவ்வொரு நொடியும், உயிருள்ளவரை... உணர்வுள்ளவரை... ~அன்புடன் கோகுலன்.

மின்னல் பாய்ந்து தென்றல் தோய்த்து மங்கை ஆனவள்,  கண்கள் கோர்த்து நெஞ்சம் பார்த்து காதல் சேர்த்தவள், மனதுள் பூத்து மோகம் வார்த்து கவிதை தந்தவள்,  விழிக்குள் விழுந்து உணர்வுகள் கொய்து என்னை வாட்டியவள்... மெல்ல சிரித்து கொள்ளை கொண்டாள்,  முகத்தை முத்தங்களால் ஈரம் செய்தாள், கைகளுக்குள் உடலை சேர்த்துக் கொண்டாள்,  சிரிப்பால் எனையும் கைது செய்தாள்... மூளையை திருகி மனதை பிழிந்தாள்...  வானவில்லை குடையாய் வானத்தையும் கூரையாக்கினாள், நினைவுகளில் சிக்கி கனவுகளில் தவிக்கவிட்டாள்,  அவள் குரல் கேட்டு மனதையும் இளகச் செய்தாள்... புன்னகை பூவாய் என் உள்ளமெங்கும் பூத்தவள்,  ஓவியங்களாய் அவள் கண்கள் வரைந்திடச் செய்தவள், கடமைகளை மறந்து கவிதைகளை மந்திரமாக்கியவள்,  உணர்வுகள் இழந்து அவள் உறவுக்காக தவித்திடச் செய்தவள்... ~அன்புடன்  கோகுலன்.

மாடி-1                                                                                                                      படி-2 வாழ்கை ஒரு நாடக மேடை, வாழ்கை ஒரு சக்கரம் என பலர் பலவாறு கூறுவதை தினமும் கேட்டு வளர்கிறோம். இதற்கு புதிதாக ஓர் அர்த்தத்தை வழங்க முடிவு செய்து விழிகள் புத்தகங்கள் சிலவற்றை ஊடுறுவத் தொடங்கியது . பல மணிநேர முயற்சிக்கு பின்பு தெளிவாக ஒன்று மட்டும் விளங்கியது, அர்த்தம் தேடிட இது ஒன்றும...

உன்னை நினைத்து உள்ளதை உருக வைத்தாய்,  இருள் விலகினும் ஒளியின்றி திணர வைத்தாய், காரணமின்றி கானகத்தில் காக்க வைத்தாய்,  விடையில்லா வினாக்களை விழிக்குள் வைத்தாய்... வலக்கையை பிடித்து வழுக்கி வலைக்குள்ளே விழுந்தேன்,  வலி கொண்டு துடித்து வழியின்றி தவித்தேன்... கவலையின் கரையில் கரைந்து கறையானேன்,  விளக்கமின்றி விரைந்தோடி இன்று விறைத்தொடுங்கினேன்... உன் நியாயங்கள் என் காயங்கள் ஆற்றுமா?  கண்ணீரில் தோய்ந்து தேய்ந்து அழியுமா? என் காதலின் நிலைகண்டு கல்லறையும் அழைக்குமா?  என் வேதனையின் திடம் கண்டு விண்ணும் கலங்கிடுமா? காதலில் தோற்பவன் காதலை வெறுக்கிறான்,  காதலில் வெல்பவன் காதலியிடம் தோற்கிறான்... என் மங்கையின் மௌனத்தால் மனமும் மரணிக்குதே...  போதையில் வீழ்ந்தழியும் பேதையாய் ஆக்குதே... ~அன்புடன் கோகுலன்.

தேடியது காதலா? நெஞ்சங்களின் மோதலா? பேசியது புரியவில்லை மனமே... மாதரின் விழி கண்டு மடமைக்குள் மூழ்கினேன், ஏங்குகிறேன் உன்னை நினைத்து தினமே... சதிகளின் சங்கமமிது சடலமாய் உடல் மாறுது, மரணத்தின் வாசலில் இன்று மண்டியிட்டு கிடக்கின்றேன்... நிமிடங்கள் முழுவதும் உன் நினைவுகளால் நிரம்புது, மனதை கட்டுபடுத்த மதி வழியின்றி தடுமாறுது... துன்பங்களும் வாழ்கையில் ஒரு பகுதி தான், என் வாழ்க்கையோ துன்பத்துள் ஒரு பகுதி தான், இன்பத்தால் சிரிக்கும் நேரம் கூட, துன்பம் என்னை வந்து அணைக்கிறது... காத்து கிடக்கும் சுகங்கள் இனி இல்லை, ஏங்கி தவிக்கும் நாட்கள் இனி இல்லை, ஒரு வார்த்தையில் நீ முடித்தாய்... இன்று என் வாழ்கையே முடிந்து விட்டதே... ~அன்புடன் கோகுலன்.